Op reis, aflewering een…

Pak jou tasse en reis saam, as jy lus is!

Om alleen te reis is nie lekker nie, het ek gou uitgevind. In die weke voor my heel eerste toer het ek aspris nie probeer dink aan die groot en as ek moet eerlik wees, effens skrikwekkende avontuur wat voorgelê het nie. 

Kleintyd, daar waar ek dikwels vanuit ‘n sitplekkie in die mik van ‘n kareeboom op ‘n Sondagmiddag die wêreld beskou het, het ek nooit kon dink dat my paaie my eendag na Europa toe sou lei nie. As kind is die horison immers net so ver as wat jy kan sien en enigiets verder as dit is onbereikbaar, ondenkbaar.

Net voor instaptyd op die dag van my vertrek het ek vir my ‘n tafeltjie by ‘n restaurant in die besige internasionale vertreksaal van OR Tambo gesoek van waar ek net vir ‘n oomblik tot verhaal kon kom. Dit was agtuur in die aand en die stadsliggies het vrolik deur die groot glasvensters geflikker, die opgewondenheid in my aangevuur. Maar, tussen die liggies het die weerkaatsing van my eie beeld na my toe teruggestaar en het ek onwillekeurig gewonder of dit nie simbolies was van die beperktheid van my bestaan tot nou toe. Sou hierdie reis net my horisonne verbreed, of sou dit ‘n grensverskuiwende ervaring word? Soos ‘n ou tannie het ek half-benoud my handsak op my skoot vasgeklem en vir die soveelste keer seker gemaak dat alles daar was: my paspoort, my beursie, die lêer met my reisplan, hotelname, adresse.

‘n Entjie van my af het ‘n groep skoolkinders op ‘n hopie saamgedrom. Waarheen sou hulle op pad wees? ‘n Skooltoer, ‘n koortoer? Toe het hulle begin sing: Nkosi Sikelel’i Afrika. God seën Afrika. Afrika, my kontinent. Suid-Afrika, my vaderland.

Die lang toue voor paspoortbeheer in Heathrow-lughawe was nie juis ‘n welkome gesig na ‘n onrustige nag op die vliegtuig nie. My reisgenoot oor wie ek elke keer moes klouter om badkamer toe te gaan was nie baie spraaksaam nie. Hy het, wanneer hy wel wakker was, met sy neus in ‘n boek gesit en kompulsief elke paar sekondes aan die toutjies van sy haargordyntjie gepluk-pluk.

Toe ek uiteindelik met my bonkige tas in die aankomssaal staan en benoud rondkyk vir die Trafalgartoere-toonbank, het ek ontdek dat ek nie op hulle hotellys was soos my reisagent beloof het nie.  Een kyk na my askies-laat-ek-lewe gesiggie het die vriendelike dametjie wat die slegte nuus oorgedra het egter vinnig ‘n oproep laat maak en toe trippel sy sommer saam met my op haar hoë hakskoentjies na die uitgang waar ek die bussie na die hotel toe moes kry.

Aan die stuur van sake was Paolo, ‘n Portugese jongman wat al ‘n hele paar jaar in London gebly het, vlot Engels kon praat en ons almal van deurlopende kommentaar voorsien het.  Genadiglik was hy ‘n bedrewe bestuurder en sy hande het behoorlik die stuurwiel laat tol terwyl hy kruis en dwars deur die Londense strate gery het. Ten spyte van sy bekkigheid kon hy nie regtig daarin slaag om veel reaksie uit sy passasiers te kry nie – die meeste van hulle het onbelangstellend en bot voor hulle uitgestaar, haastig om by hulle hotelle te kom.

Volgens hom sou die rit ‘n halfuur lank duur, maar aangesien ek een van die laastes was om afgelaai te word, het ek my eers twee en ‘n half uur later in die voorportaal van die Regent’s Palace in Picadilly Circus bevind. Teen daardie tyd het my kop al  behoorlik gedraai en die feit dat die hotel redelik afgerem gelyk het het nie juis veel gedoen om my beter te laat voel nie.

Die hotelkamer was skaars groot genoeg om in die rondte te draai, maar na ‘n warm stort het ek heelwat beter gevoel. Die toerbus sou my eers die volgende oggend om sesuur buite die hotel oplaai – die hele middag het dus lank en vervelig voor my uitgestrek gelê. Ek het nie vooraf besef dat ek wel tyd sou hê om ‘n bietjie rond te loop nie, dus het ek geen idee gehad van waar presies ek myself bevind en waarheen ek sou kon gaan om die tyd sinvol te verwyl nie.  Hierdie was die eerste van vele oomblikke wat ek voor ‘n keuse te staan gekom het:  sou ek in my hotelkamer bly en jammer voel vir myself omdat ek op my eie in ‘n vreemde stad was waarvan ek niks weet nie, of sou ek my moed bymekaarskraap en die strate in vaar?  Eersgenoemde keuse sou impliseer dat ek maar net sowel in enige hotelkamer in enige plek, selfs by die huis, kon wees. Dus, ten spyte daarvan dat ek geen idee gehad het waarheen om te gaan nie, het ek my skouersak met my beursie en paspoort in gegryp en in die donker gang met sy uitgetrapte matte afgestap. Hierdie hotel was beslis nie vir sy luuksheid gekies nie, maar hopelik vir die feit dat dit redelik sentraal geleë was. Die enigste inligting wat ek uit die adres kon aflei, was dat dit in Picadilly was… en, nou ja, het ek nie as kind ‘n gediggie geleer wat van die opwinding en energie van Picadilly Circus vertel het nie?

 Buite in die straat weet ek nie herwaarts of derwaarts nie – dis ‘n gemaal van mense wat elkeen op ‘n eie sending is, motors en busse, geboue wat donker en dreigend oor my toring. Ek ontdek dat my selfoon van nul en gener waarde is wanneer ek ‘n ‘n sms-boodskap probeer stuur. Net nog ‘n teken van my totale gebrek aan reiservaring…

Terug in die hotel se voorportaal het ek ‘n rekenaar met internetdienste gesien, maar ek maak geen hond haar-af daarmee nie en mors ‘n hele pond in die proses. Ek het dus geen ander keuse nie as om na ‘n internetkafee te gaan soek van waar af ek ‘n boodskap huis toe kan stuur om te laat weet dat ek – vir die oomblik – veilig in Londen is nie.

Londen word ‘n ontdekkingstog, ‘n smeltkroes van indrukke, plekke met name wat veraf klokkies lui en ‘n doolhof van straatjies waarvan ek geen idee het of dit Oos, Wes, Noord of Suid loop nie. Die stadskaart help nie veel nie, behalwe om my soos ‘n idioot te laat voel omdat ek nie weet of ek dit onderstebo hou of nie. Op die ou einde besluit ek om my neus te volg en min of meer te probeer onthou waar ek begin het. 

Op my pad is vele aangename verrassings – ek beland per geluk op Trafalgarplein en daarna in St James Park waar die Britte orals op bankies en gestreepte seilstoele in die son sit. Die park is groot en groen, met bome wat koel skadu’s gooi, eende wat in dammetjies plas en kinders wat met taai vingertjies roomys eet.

 Stadigaan begin ek die atmosfeer inasem, voel ek hoe ek ontspan. Dis nie so sleg om in London te wees nie, besluit ek, terwyl ek ‘n ma-eend en haar kleintjies dophou.  Ek volg die bordjies en bevind my dan voor Buckinghampaleis wat stil en statig aan die ander kant van die besige straat staan. Die outydse Londense taxi’s swiep voor my verby en die groen verkeerslig dwing my om te besluit of ek oopmond gaan staan en staar en of ek verder gaan loop. Aangesien ek reeds die park gesien het probeer ek ‘n ander roete. Elke keer wat ek egter ‘n interessante straatjie sien, loop ek daarin af.   Ek ontdek die Parlementêre geboue, Downing Straat 10, Big Ben en dan oor die Westminster brug, die Londen Oog waar mense in lang toue staan en wag om ‘n arendsvisie oor Londen te kry.

Teen hierdie tyd het daar al ‘n paar uur verloop en ek besef dat ek stadigaan terug hotel toe moet beweeg. Die probleem is net – ek is aan die verkeerde kant van die rivier en die hotelstraatjie is een van menige strepies wat kruis en dwars oor die stadskaart loop.  Die logiese stap is om met die Waterloobrug weer aan die regte kant te kom.

My stadskaart is steeds nutteloos. Ek kan die straatjie waar ek my bevind se naam sien, maar is ek nou aan die bo- of onderkant daarvan, moet ek links, regs of reguit aan? 

My moed is in my skoene, maar die antwoord is beslis nie om emosioneel te raak en op ‘n randsteen te gaan sit en tjank nie, dus is dit voorwaarts, waarheen dit my ook al mag lei. Ek is honger en ek is dors en die son skyn warm, my hart is verskeurd tussen die plesierige atmosfeer en die wanhoop van ‘n verdwaalervaring op my eerste dag in ‘n vreemde stad.

Ek gee geen snars meer om oor die indruk wat ek skep nie en gaan staan elke paar treë om die kaart te ‘bestudeer’.  Ek dwaal reeds vier ure lank rond en het geen idee wat my te doen staan nie. Die feit dat die son nog helder skyn ten spyte daarvan dat dit al na ses in die aand is, dra verder by tot die gevoel van onwerklikheid. Duisende kilometer verder is dit al lankal donker en het Manlief seker al aandete gemaak en die kinders gebad… My hart trek saam en ek byt my onderlip vas. Die prentjie van huislikheid wat nou in my kop ronddwarrel laat my net meer verwese en verlate voel. Tyd vir ‘n lafenis.

Aan die einde van die straat is daar ‘n kitskosplek waar ek ‘n koeldrank en ‘n hamburger koop en wanneer ek uitkom sien ek die groot advertensiebord: Picadilly Circus!  Die hoop vlam opnuut in my op en ek kies al kouend koers in daardie rigting. ‘n Motor toet en trek my aandag. Sowaar, daar, amper weggesteek omdat dit ‘n bietjie dieper in op die straathoek staan, wink my hotel vir my, asof ek nooit weg was nie!

 Terug in die welkome beknopte kamertjie sak ek op die bed neer, skakel die ketel aan en maak vir my ‘n lekker koppie koffie. Londen was my sowaar genadig – sy het haar mooiste gesiggies vir my gewys en haar magnete het my moeë voete weer terug hotel toe gelei. Halftien lê ek knus in my bed, my wekkertjie gestel vir die volgende oggend vyfuur, want om sesuur sal die toerbus daar wees. Met ‘n bestuurder en ‘n gids wat presies weet waarheen hulle op pad is en ‘n drieweeklange avontuur wat wag…