Woorde is vir my lewe wat agtergrondmusiek vir ‘n film is – dit maak dit net… anders. Hartseer word hartseerder, interessant word interessanter, doodgewoon word… nie meer so vaal nie.
Woorde verlig jou hart. Daar is terapeute wat daarin glo om net te luister, want namate ‘n mens die donkerte van jou binnekamer aan die lig blootstel, is dit verstommend hoeveel insig jy ontsluit. Lig word ligter.
Woorde kan jou gemoed egter ook verswaar. Deel jou klagtes, dinge wat jou irriteer, dinge wat ‘n slegte nasmaak in jou mond laat… en jy word meer swaarmoedig. Male sonder tal het ek dit al self ondervind – die arme stommerik aan die ontvangkant wat beleefd luister raak later so opgesweep dat hy of sy ook weemoedig saamstem en ‘n hele paar stuiwers in die armbeurs begin gooi. Skielik sien jy nog foute, nog ongeregtighede, nog onregverdighede raak. Nog. En nog ‘n keer nog. Dan loop jy soos Atlas daar uit – die wêreld op jou skouer en jy die versteende standbeeld.
Dié wat weet sê dat dit altyd goed is om op jou dag te reflekteer, terug te kyk en ‘n ander perspektief te kry. Nie dat dit enigsins iets aan die feite daarvan kan verander nie, maar wanneer jy iets in swart op wit probeer vaspen, verander dit die prentjie. Net so effens. Maar genoeg. Genoeg om aan te beweeg en agter te laat.
Woorde gee vorm aan dit wat abstrak in jou denke ronddool. Woorde word instrumente, wat nes musiek, ‘n snaar kan aanraak wat jou week maak, wat jou saamsleur, wat vlerke aan jou gedagtes gee.
Woorde is werklik die vensters waardeur buitestaanders na jou siel kan kyk. Maak nie saak hoe hard ‘n mens soms probeer om ‘n ander prentjie voor te hou nie – mense lees tussen die lyne. Hulle ‘hoor’ daardie wanklanke wat deurskemer, waarmee ‘n mens jouself probeer oortuig dat alles reg is, goed is, wonderlik is. Soms sien jou ‘gehoor’ ook dinge raak wat jy self miskyk. Dinge waarvoor jy jouself nie krediet wil gee of kan gee nie, omdat jou lewe te verstrengel of te gekompliseerd is.
Ek dink nou onwillekeurig aan daardie sentimentele liedjie van die tagtigs: “Ek wens jy kon jou deur my oë sien…”
Woorde is inderdaad vir baie van ons wat hier skryf, die agtergrondmusiek van ons lewens. Maak nie saak hoe saai of alledaags ons dit self ervaar nie – ons woorde kan dit omtower en al is dit net vir ‘n oomblik, ánders laat lyk. Heeltemal ánders. En minder saai….
So, moenie ophou skryf nie, moenie ophou deel nie, moenie ophou nie.
kokonne 