Sondagoggend is dit tyd om Pärnu met al sy pragtige herinneringe vaarwel toe te roep. Net na ontbyt en ‘n vinnige afranseling (‘n klompie seuns het die vorige nag later uitgebly as wat hulle toegelaat was) sny ons gou die koek wat die koor as gehoorprys gewen het. (Dis tradisie om ‘n reuse koek vir die gehoorgunsteling te gee. Vreemd vir ons uit Afrika). Daarna pak ons en terwyl die seuns die bagasie ondertoe dra, maak ek gou ‘n draaitjie in al die kamers om te kyk of iets agtergebly het. Ek kry ‘n paar skoene in een kamer, half weggesteek onder ‘n bed en in ‘n ander een ‘n das oor ‘n handdoekreling.
Buite by die bus ontdek ons dat daar sowaar by die bus ingebreek is en dat Ludwig, die bestuurder, se bagasie wat hy in die bus gehou het, gesteel is. So ook is die yskassie wat voor in die bus gehou word met koeldranke en water, leeggemaak…
Gelukkig is Ann daar om die polisie te bel en ‘n rukkie later as tolk op te tree sodat die saak amptelik aangemeld kan word. Uiteindelik is die formaliteite afgehandel en kan die seuns die busse pak. Ons groet vir Ann en Merike, twee pragtige mense wat ons soveel gehelp en bygestaan het terwyl ons hier was. Buite op die sypaadjie staan ‘n bedremmelde groepie meisies wat kom groet en wanneer die bus uiteindelik wegtrek, rol die trane behoorlik. Vir my wil dit voorkom of die seuns heimlik baie gevlei is deur die kortstondige aandag en glad nie so emosioneel oor die afskeid is as wat die meisies sou wou hê nie. (Vandag, ‘n dekade later, is een van die seuns wat saam met ons was met Merike getroud en woon hulle albei in Moskou! Sy het ons ‘n jaar gelede hier kom groet.)
Ons ry terug na Tallinn toe waar ons vinnig by die hotel inboek en ons tasse neersit. Die koor is geskeduleer om om twee-uur vanmiddag ‘n opelugkonsert op die stadsplein te gee. Die bus laai ons so twee blokke van die plein af en ons volg die gids wat vir ons gewag het.
Skielik voel dit vir my of ek myself in die midde-eeue bevind – hierdie Sondag is die laaste dag van ‘n jaarlikse weeklange middeleeuse fees wat in die stad gehou word. Dis ‘n besonder kleurvolle prentjie wat ons op die plein begroet – honderde stalletjies wat allerhande oulike goedjies verkoop. Van snaakse punthoede van velt of wol, tot helderkleurige tradisionele rompe, serpe en klompe. Handgemaakte juwele, koekoekhorlosies en allerhande interessante artikeltjies. Die mense wat die stalletjies beman is in fassinerende middeleeuse kleredrag uitgedos.
Ons kom agter dat daar baie toeriste ook is, want dis somer enTallinn is een van die gewildste vakansiebestemmings vir lande soos Swede, Finland en Denemarke. (Toe ons in 2007 weer daar was, het ons gehoor dat die stad intussen ook gewild geraak het vir die hou van rampartytjies – dat groepe mans selfs van ander dele van Europa en Engeland daarheen vlieg om ‘n naweek van drink en rinkink te hê!) Dis hier maklker om in Engels te kommunikeer as wat die geval met kleiner plekke is.
Die stadsaal van Tallinn is een van die beste voorbeelde van ‘n Gotiese boustyl in die Baltiese state en volgens sommiges, selfs in die hele Noord-Europa. Dit is soos met die meeste van die groot strukture oor ‘n tydperk lank gebou, naamlik van 1371 tot 74 en later weer vir drie jaar, beginnende by 1401. Fassinerend.
Aan die een kant van die plein is daar ‘n verhoog opgerig en met ons aankoms is ‘n groep musici besig om met Middeleeuse instrumente musiek te maak. Daar is min dinge wat so ‘n feestelike atmosfeer skep soos hierdie soort musiek.
Manlief doen vinnig iewers in ‘n hoekie ‘n paar opwarmingsoefeninge met die koor terwyl die res van ons ‘n bietjie rondsnuffel. Ek ontdek vreeslike interessante winkeltjies in die systraatjies en stegies, en selfs ‘n paar met trappe af onder in kelders in.
Na die opwarming gaan kry ek vir Manlief en ons gaan soek ‘n plek om koffie te drink, kry een nie ver van die plein af nie. Ons knoop ‘n gesprek met die eienaar agter die toonbank aan, want ons is nuuskierig oor die “Tea House” benaming van die plekkie. Hy vertel dat die Estoniërs eintlik baie lief is vir koffie maar dat hulle probeer om meer mense te kry om tee te drink.
Terug by die plein het Manlief eers ‘n onderhoud met ‘n plaaslike televisiestasie, waarna hulle ook met die koor se hoofleier gesels. Dan is dit konserttyd, maar met al die ander aktiwiteite wat aan die gang is is dit onwaarskynlik dat hierdie hoekie veel aftrek gaan kry. Manlief besluit om met die gumboot-dansroetine te begin en kort voor lank is almal se aandag op die verhoog. Sommiges staar oopmond en luister en aan die einde van die danse en Afrika-liedjies (wat hulle heeltemal fassineer) bars die applous los.
‘n Klomp mense kom drom om Manlief saam om te hoor wie hy is en waar die koor vandaan kom. ‘n Vrou gee vir hom ‘n bos blomme – sy het van iemand in Pärnu van die koor gehoor en wou graag kontak maak. ‘n Ander paartjie kan weer skaars hulle opgewondenheid bedwing, want hulle het die skool se wapen gesien wat amper net soos hulle eie koor, ‘n seunskoor in Tallin, s’n lyk. Tussen die mense is ook ‘n klompie wat die koor reeds in Pärnu gehoor het en weer na Tallinn toe gekom het. Onder andere is daar Juri-Ruut, die dirigent van die Estoniese Jeugsimfonie-orkes, wat daar vir Manlief vertel dat hy nie een van die konserte in Pärnu gemis het nie en dat hy beplan het om elke konsert in Tallinn by te woon. ( Hierdie kennismaking het daartoe gelei dat sy orkes in 2007 in Suid-Afrika saam met Manlief se ander koor kom toer het.)
‘n Prettige affêre inderdaad.
kokonne 