Saterdag Julie 2002. Vanoggend was daar tyd om in Pärnu se middestad te gaan rondloop voor die middag se bedrywighede. Ons het oral ingeloer – van tweedehandse klerewinkels om te sien wat die gewone Estoniër vir klere betaal, tot ‘n moderne winkelsentrum waar bekende handelsname hulle produkte in helderverligte vertoonvensters uitstal. Die mees fassinerende is egter die ou-wêreldse mantel wat die middestad dra – kieselsteenstraatjies en ou geboue met hulle eie karakter. Ek wonder altyd watse stories die mure sou vertel indien hulle stemme sou gehad het…
Vroegmiddag stap ons deur die boomryke strate met die son wat kol-kol tussen die blare deur speel na die plek waar middagete in tente bedien word. Van daar af beweeg al die kore na die stadion toe vir ‘n repetisie. Rye en rye stoele is op die gras staangemaak, terwyl die kore op die paviljoen bymekaar kom. Daar is reeds ‘n paar orkeste wat hulle instrumente opgestel het en besig is om dit galmend in te stem.
Na die repetisie stap ons ‘n verdere twee blokke na ‘n skoolsaal toe waar ons koor ‘n middagkonsert moet doen. Met hierdie kompetisie en soveel ander kry die gemeenskap in ‘n dorp of stad sowel as ander nabygeleë plekke altyd die geleentheid om na die kompetisiekore te luister. Ek hou nogal van die idee, want so kom ‘n mens dikwels by plekkies uit wat jy selde of ooit as ‘n gewone toeris sou besoek. Dis ook interessant en opwindend om tussen gewone mense te wees waar musiek en sang ‘n internasionale kommunikasiemedium is sonder dat enigiemand mekaar se taal hoef te praat.
Met ons aankoms is dit dadelik duidelik dat die organiseerders nie voorsiening vir ‘n groot gehoor gemaak het nie, want gou-gou is die klein saaltjie vol en moet daar nog stoele ingedra word. Ons klompie Suid-Afrikaners besluit om ons sitplekke af te staan en ek kry vir my ‘n plekkie in ‘n breë vensterbank waar ek as bonus ‘n goeie uitsig onder op die straat het. Tot my verbasing sien ek hoe ‘n perdekar ‘n langerige, geel waentjie trek. Rustig, asof dit die mees natuurlike ding in ‘n stad is. Die saal is gou so vol dat mense by die deur en selfs met die trappe af saamgebondel staan. Ek wonder wat in hulle koppe aangaan, hierdie mense vir wie musiek so ‘n integrale deel van hulle leefwyse is.
In die gehoor is natuurlik al ‘n paar bekende gesiggies – die jong meisies wat oral saam met die seuns gaan, sowel as ‘n handvol volwassenes wat die koor ‘aangeneem’ het. (Later sou ons hoor dat daar ‘n paar van hulle was wat nie ‘n enkele van die koor se konserte gemis het nie!)
Langs my staan ‘n Duitser wat iets vir my sê. Alhoewel ek so ‘n paar woorde verstaan, antwoord ek hom in Engels. Hy is eintlik net daar uit nuuskierigheid, sê hy, en was nie veel te wagte van ‘n skoolkoortjie nie, maar hy is aangenaam verras.
Die konsert word met die nou gebruiklike Afrikamusiek en gumbootdanse afgesluit. Na die derde éncore moet Manlief egter halt roep – die gebruiklike optog van kore gaan binnekort begin. Gelukkig neem dit net ‘n paar minute om by die beginpunt te kom en word ons deur ‘n skouspelagtige, helderkleurige prentjie begroet. Die kore het almal hulle tradisionele drag aan en dis ‘n fees vir die oog. Daar heers ‘n vrolike atmosfeer, want die spanning van die paar dae se kompetisie is verby en mense lag en gesels. Een van die organiseerders wys waar ons koor tussen die ander moet inval. Elke koor het een of ander vlag of banier wat hulle dra. Ons klompie het gelukkig ‘n groot Suid-Afrikaanse vlag gebring wat natuurlik baie belangstelling uitlok. Dan begin die groepe beweeg terwyl honderde toeskouers langs die strate saan en juig en waai. Voor in die optog is ‘n marsorkes wie se klanke die strate vul. Inderdaad ‘n vreugdevolle geleentheid wat almal terdeë geniet.
Die roete eindig by die stadion wat stadig maar seker met toehoorders, kore en orkeste vul. Die konsert is ‘n hele twee ure lank, maar vir ons klompie in die gehoor vlieg die tyd verby – ons geniet dit om na al die kore en orkeste te luister. Die seuns, daarenteen, moet heeltyd tjoepstil op die paviljoen bly sit totdat dit hulle beurt is om deel van die optrede te vorm. Na die konsert het ons die res van die aand af en word daar glo ‘n ‘partytjie’ in die stadion gehou. Die seuns het egter genoeg gehad, want die partytjie is glad nie so opwindend nie na ‘n besige dag wil hulle eerder rondloop en na ‘n pizza- of burgerplek gaan soek. Manlief en die koorhoofseun is as verteenwoordigers van die koor na ‘n formele dinee uitgenooi en ek stap saam met Beth terug jeughostel toe, behoorlik pootuit na ‘n besige maar opwindende dag.
kokonne 
Ek sal more kom lees… 8uur gaan die krag af en my modum werk met krag…