20 Julie 2001, Vrydag. Wanneer ek in my joernaal begin skryf kan ek nie anders nie as om te dink dat ek oor ‘n week op pad terug huis toe sal wees – hierdie is my droomreis, maar die verlange begin nou aan my hart gryp.
Vanoggend ry ons van Barcelona na Madrid. Die landskap raak weer platter en die hoë bome word langsaam vervang met bosse, later struike en klein bossies. Amper soos in die Karoo, dink ek, maar hier is net meer. Op die ou end is daar nie eers meer bossies nie en lyk dit soos die klassieke Spaanse landskap wat in die skop-skiet-en donner flieks voorkom, met die ou op sy kromrug boepensperd en sy woeste hoed. Vir middagete stop ons in die dorpie Zaragosa, met ‘n indrukwekkende kerk waar Maria, moeder van Jesus, al staande op ‘n pilaar, aan ‘n heilige Jakobus (James in Engels) verskyn het. Daarom word die katedraal “Our Lady of the Pillar” genoem. Dis geleë neffens die walle van die Ebro-rivier.
Die kerk het ‘n magdom torinkies. Winnie is lus vir koeldrank en ek vir koffie, dus loop ons met die straat af op soek na ‘n kafee. Ons kry ‘n ietwat karig-bevoorrade kafeetjie in ‘n systraatjie waar ons op hoë stoeltjies sit en stilletjies ons hotel-rolletjies uithaal. My koffie is niks lekker nie en haar koeldrank is warm of dalk is ons eenvoudig net reisvoos.
Dan verken ons die straatjies agter die kerk, gaan oral by klerewinkeltjies in. Soos in baie Europese stede is hier ook uitverkopings en in ‘n winkeltjie koop ek en sy serpe teen halfprys. Ek kry ‘n lemmetjiegroen, sagte syserp en ‘n koningsblou een wat ek later vir my ma wil gee.
Wanneer ons genoeg van die winkeltjies en die hitte het, gaan ons op die wye plein sit en verwyl die tyd met ons gunsteling tydverdryf: mense-kyk. Die kombinasie van hitte en wind raak ‘n bietjies te veel en ons gaan soek skuiling in die katedraal. Binne is dit donker en amper half spokerig in die lig van my protestants-gekleurde kerkervaring, ten spyte van die kersies wat brand en die mense wat in en uit beweeg. Ek vermoed dat indien hierdie kerk een van die eerstes op ons lang reis was, dit ‘n veel groter indruk op my sou maak, maar op hierdie windverwaaide middag na ‘n hele paar uur van semi-woestynlandskap, is ‘beauty’ beslis ‘not in the eye of the beholder’. In retrospektief is dit een van daardie geleenthede wat deur ‘n mens se vingers glip omdat jy nie in die volle intensiteit van die oomblik leef nie. Iets waarteen ‘n mens moet waak. Die kerk is werklik baie groot binne en het ook reuse plafonskilderye met ‘n fabelagtige hoofaltaar.
‘n Rukkie later bevind ons onsself weer in die koel gemak van die bus en pak ons die laaste skof na Madrid oor die verskroeide aarde aan. Kilometer op kilometer volg waar ons nie veel sien nie. Selfs die huise en die geboue verdwyn in die omgewing en ‘n mens moet mooi kyk om te onderskei tussen die deinserige mirages van die hitte en werklike strukture. Ek raak skoon depressief en wonder hoe dit sou wees om permanent op so ‘n plek te moet bly. Van die name wat ons langs die pad sien, herken ek uit Manlief se koortoere en maak ‘n nota in my agterkop sodat ek hom terug by die huis daaroor kan uitvra.
Madrid is plat en warm wanneer ons arriveer – ‘n skroeiende 39 grade Celcius volgens ‘n termometer wat sy neonboodskap bokant ‘n apteek uitbasuin. Die hotel is in die Antonio Lopez straat en ons pak vinnig uit, stort en gaan dan na die eetsaal toe vir aandete. Daar is vis op die spyskaart en tot my nie-fynproewerlike konsternasie bedien hulle vis, kop en stert, vinne, uitpeuloë en al. My eerstre happie is half onwillig, maar ek word aangenaam verras. Iemand sê dis forel en ek neem hulle woord daarvoor.
Na ete gaan ‘n groot groep van ons stap, maar dit is warm en daardie tyd van die aand wanneer die aarde begin afkoel, stel dit die aakligste reuke oral uit die geboue en nou stegies vry. Hier sien ons ook iets waaraan ons nie gewoond is nie – karkasse wat in slaghuisvensters hang – selfs piepklein speenvarkies! Dit is nogal grillerig, so deur die oë van ‘n toeris. Kort voor lank draai ons terug hotel toe waar ‘n koel, skoon kamer vir ons wag.
kokonne 