Juniemaand is gewoonlik die afwagtingsmaand, die laaste voorbereidingsmaand indien ons in die gelukkige posisie is om te kan reis.
Nie sedert Covid-19 nie, “to state the obvious”, soos die Ingelse sal sê. Nou word ons gedwing – nie altyd onwillig nie – om ons binnekamers weer te leer ken en lief te hê, letterlik en figuurlik.
Maar ek sou bittergraag weer wou reis. Net om weer die vreemdeling in ‘n vreemde land te wees, met vars oë na mense en dinge te kan kyk, te fokus op die lewe buite myself en ‘n kykie na ‘n ander leefwyse te kan hê…
Dus gaan ek vanoggend weer terug in die tyd. Julie 2005 op ons eerste gesinstoer.
Aquileia, Italië, en ons bevind ons in die nou bekende verwarring van jeughostel soek. Ek het reeds maande gelede plek via die internet bespreek. Eers was ons saam met die koor, het in redelik luukse hotelle in Duitsland gebly en die laaste week op ons eie terwyl Manlief ‘n seminaar in Lljubljana, Slovenië aangebied het. ‘n Vinnige terugkom aarde toe vir ons drie seuns om toe reeds in ‘n jeughostel te bly. Daardie eerste middag se verkenning was die gesiggies lank, maar gelukkig net tot hulle besef het – hierdie is ‘n ander land, ‘n ander kultuur, ‘n ander geskiedenis. ‘n Mens se gesindheid verander mos as jou fokus verskuif.
Ons hostel hier in Aquileia is in Via Roma en gelukkig kan die man by ontvangs Engels praat en vir twee Euro per persoon ekstra kan ons as gesin alleen in ‘n kamer bly. Badkamer en stort en die res is silwerskoon en ‘n rukkie later sit die seuns voor die televisie in die algemene sitkamer terwyl ek wasgoed laat was en Manlief die kar op die plein twee blokke verder laat parkeer. Veilig.
Skemeraand kies ons in ‘n algemene rigting koers op soek na pizza of iets eg Italiaans. Ons kry ‘n plekkie waar ons op die stoep by ‘n tafeltjie kan sit, maar vind uit dat hulle nie pizza bedien nie. Gmf! Ons eindig op met bruscetta, ‘n soort roosterbrood met iets daarop wat verlangs verwant aan pizza is soos ons dit ken.
Die aand is nog jonk en ons slenter na die motor toe en ry van daar af na Aquileia se basilika waar dit nogal bedrywig voorkom. Eers loop ons na die agterkant waar daar ‘n begraafplaas vir Itialiaanse soldate is wat in die Eerste Wêreldoorlog gesneuwel het en verwonder ons aan die beelde en grafstene.
Binne in die kerk is ons net betyd vir ‘n gratis uitvoering deur ‘n simfonie-orkes en ons is gelukkig om sitplekke vir almal te kry.
Die stad Aquileia dateer uit die jaar 181 vC toe dit gestig is as ‘n Romeinse kolonie. Dit was die hoofsentrum van handel tussen Noord en Suid-Europa en het as die tweede Rome bekend gestaan. In die jaar 452 is die stad deur Atilla die Hun vernietig en toe dit in die sesde eeu herbou is, was dit die hoofkwartier van ‘n Christen patriarg tot dit deur die Venisiërs oorgeneem is in 1412. Daarna is dit deur die Oostenrykers beset tot in 1812 toe dit in Italiaanse besit gekom het. In 1998 is dit deur die UNESCO as ‘n Wêrelderfenisgebied verklaar is. Die basilika is dus duisende jare oud en word met die grootste sorg bewaar. As ‘n mens in die kerk inloop het hulle ‘n beskermende glasplatform opgerig sodat ‘n mens nie direk op die mosaiekvloer loop nie, maar dit alles steeds kan sien. Die middelste gedeelte van die vloer is afgesper en ‘n mens kan glad nie daar loop nie.
Die uitvoering is ongelooflik met die ligte in die skemer kerk gedoof en die kollig op die orkes. Tussendeur lees ‘n Italianer lang stukke uit die Bybel en al kan ons nie ‘n woord verstaan nie, word ons geraak deur sy stem en die deernis waarmee hy lees.
Na die uitvoering is almal dors en soek iets te drinke by die stalletjies buite. Een of ander poprock orkes sal later daar optree en ons gaan sit by ‘n tafeltjie in ‘n groot tent. Ongelukkig stel die muskiete ook belang en gee ons na ‘n rukkie op en gaan terug hostel toe.
Die volgende oggend is ons vroeg uit die vere en na ‘n basiese ontbyt van harde rolletjies, piepklein glasies koffie en pakkies biscotti, pak ons die pad na Venisië aan.
Ons kom na ‘n ruk agter dat ons fluks is op pad na Padova toe en ry ‘n draai van omtrent tien kilometer, net om in die verkeer te beland wat voor ‘n tolhek opdam. Boonop is ons in die baan waar ‘n vragmotor die verkeerde deurgang gekies het en ons wag amper ‘n uur voor ons uiteindelik deur is. Van daar af volg ons die aanwysings na Fusina waar ons net betyds is om die twaalfuur boot na Venisië te kry.
Op die hoofeiland is dit ‘n miernes van bedrywighede, want dit is ‘n Saterdag en daar is ‘n stroom mense wat deurentyd van en na die Sint Markusplein beweeg. My senuwees is gedaan om nie die drie seuns of Manlief in die geroesemoes te verloor nie. Vir middagete koop ons regte pizza by ‘n kiosk en op die San Marko piazza staar die kinders verwonderd na die honderde duiwe wat rondtrippel en rondfladder op soek na mielies. Hulle wil terstond ook die duiwe voer en tussen hulle drie en agt pakkies mielies verder, oortuig ons hulle dat ons plan moet maak anders mis ons die boot vir die Drie Eilande toer wat ek vir ons bespreek het.
Weer is dit ‘n gesoek na die vasmeerplek by die waterfront en ek keer ‘n polisieman voor wat met handgebare en gebroke Engels vir ons wys waar die boot is. Teen die tyd wat ons onsself op die boot se sitplekke neerplak tap die sweet ons behoorlik af. Dit is vrek warm met nie ‘n enkele wolkie in die lug of selfs ‘n effense briesie nie.
Die gids van Adventures Bellisimo daag twintig oor twee op en teen hierdie tyd wag ‘n groot groep mense reeds aam met ons. Sy kondig alles in Italiaans, Engels, Frans, Duits en Frans af, maar met die eggo’s van die luidsprekers en die klanktrillings kan ons in elk geval geen snars van die Engels uitmaak nie.
Die boot klief deur die bruin water rondom Venisië en gou laat ons die hoofeiland agter, vaar verby kleiner eilande en ‘n klomp ander bote van verskillende groottes. Die hitte is nou meer draaglik in die wind en ons probeer soveel as moontlik van die tonele rondom ons absorbeer.
Ons eerste stop is die eiland Murano, waar die eeu-oue glasblaaskuns beoefen word. Ons tou agter die gids aan tot binne in die gebou waar die hitte ons soos ‘n bol wol tref. Daar is reeds ‘n ander groep op die paviljoentjie van waar almal ‘n goeie blik op die glasblaser het en kort voor lank hang ons monde oop. Eers blaas die man ‘n vaas en dan, tot ons verwondering, ‘n perdjie wat op sy agterpote staan. Dis net ongelooflik hoe vinnig en meesterlik hy dit vorm.
Natuurlik neem die gids ons direk na die vertoning na ‘n winkel waar glasware uitgestal word, ten duurste. Ons hou die beursies vir eers dig toe tot ons op die volgende eiland dieselfde perdjie vir 4 Euro kan koop – aansienlik beter as die 12 Euro van Murano.
Ons volgende stop is Burano, veral bekend vir die fyn kanthandwerk wat hulle doen. Ons sien van ver af al die leunende kerktoring, een van die besienswaardighede van die eilandjie. Wat die plek nog meer gewild en besonders maak, is die veelkleurige geboue en huisies. Dit is regtig poskaartmooi – kleurvol en vrolik.
Dis ‘n besige hoofstraatjie, maar groot genoeg sodat ‘n mens nie op iemand se tone hoef te trap nie. Ons loer oral in. In ‘n klein winkeltjie sit ‘n ou vroutjie en borduur. So ‘n klein lappie borduurwerk neem maklik twee maande om klaar te werk. Terug op die boot en hierdie keer na die eiland Torcello.
Maar volgende keer meer daaroor anders raak die inskrywing te lank!
kokonne 