Julie 2002 Saam met ons veerboot het daar ‘n hele paar ander ook gearriveer – honderde passasiers piekel nou met hulle tasse doeane-beheerpunt toe. Dis ‘n lieflike, helder dag en die vooruitsig van my eerste kennismaking met Estonië laat die opwinding op die krop van my maag fladder. So tussen die voortskuifel in die lang tou hou ek ‘n ogie oor die seuns, maak sommetjies in my kop om te sien of almal daar is. Weereens verwonder ek my aan die vermoë van die jeug om so vinnig terug te bons na wat beslis ‘n avontuurlike, laat nag was.
Dit neem ‘n hele rukkie vir almal in ons groep om deur te beweeg en teen die tyd wat die formaliteite uiteindelik afgehandel is, wag ons bus al buite om ons na Pärnu, ons eintlike bestemming in Estonië, te karwei. Die bus het saam met ons in die maag van die veerboot gery en Ludwig en Ahrmen was van die eerstes om van die boot af te klim.
Die voorreg om te sien hoe Tallinn, hoofstad van Estonië lyk, is ons nog nie beskore nie, want van die hawe af woerts ons slegs deur die buitewyke van die stad om so gou as moontlik in Pärnu te kom. Tallinn is in hierdie stadium net ‘n klomp geboue wat verbyflits.
Pärnu is net 130 km van Tallinn af en alhoewel ons bus baie gemaklik is, voel dit so ‘n bietjie of ‘n mens op een van daardie perdjies van ‘n mallemeule is omdat die pad in so ‘n swak toestand is. Baie hobbeltjies en duike later arriveer ons in die Estoniese stad wat bekend staan as die land se somerhoofstad oftewel, die Riviera van die Baltiese See.
Estonië se geskiedenis is net so hobbelrig soos die pad tussen Tallinn en Pärnu. Deur die eeue heen was hulle vanweë hulle ideale ligging menigmaal die teiken van gierige lande wat op een of ander manier mag wou verkry. Hierdie besetters was onder andere Denemarke, Swede, Rusland en Duitsland. Tydens die Tweede Wêreldoorlog is die landjie eers deur Duitsland en toe, finaal in 1944, deur Rusland geannekseer en het dit deel van die Russiese Federasie geword. Op 20 Augustus 1991 het hulle finaal die juk van die Federasie afgegooi en hulleself onafhanklik verklaar. Dit was die gevolg van die “Singende Rewolusie” wat in 1989 ontstaan het. Hierdie mense het nooit die wapen teen enige ander land opgevat nie, maar in hierdie jaar het hulle vasgestaan en hulle verset om onafhanklikheid af te dwing. Saam met Latvië en Litaue het hulle hande gevat en ‘n menslike ‘ketting’ bestaande uit meer as twee miljoen, regoor die drie lande gevorm. Later meer oor die sangkultuur van hierdie nasie wat aan die Ooste deur Rusland en die Suide deur Latvië begrens word. Hulle ‘buurstate’ oorkant die Golf van Finland, is Finland en Swede. Hulle taal toon sekere ooreenkomste met Fins, maar verskil ook baie en hier en daar is ‘n verdwaalde Duitse of Russiese woord.
Met ons eerste kennismaking Pärnu kry ek die indruk dat hierdie stadjie nou, tien jaar na hulle onafhanklikheidsverklaring, met alle mag en krag uit die verwurgende nadraai van die kommunistiese stempel probeer loskom. Miskien is dit die uitbundigheid van hierdie somervakansiestad-atmosfeer, dalk is dit die groot hoeveelheid privaathuise en ander geboue wat reeds gerstoureer is of die proses van rekonstruksie is, maar in hierdie stad word daar gewoel en gewerskaf.
Baie van die huise is van hout, nie noodwendig kleurvol nie, maar stylvol en anders. Later, in die loop van ons verblyf in Pärnu, hoor ons dat hulle in die Sovjet-tydperk nie toegelaat was om hulle huise te verf nie. Dele van die stad het ry op ry depressiewe, eenvormig grys woonstelblokke wat troosteloos in die helder daglig staan.
Die ouer dele van Pärnu is boomryk en ‘n mens kry die idee dat die bome natuurlik daar groei en nie spesifiek aangeplant is nie – dis oneweredig in die parke en langs die strate versprei. Verder vertoon die gras wat oral op die sypaadjies en in parke groei welig en onversorg, asof die somer te kort is om nog met goed soos grassnyerye en netjiese snoeiwerk te sukkel. Die effek daarvan is egter vrolik, lighartig, vry en natuurlik.
Ons blyplek vir die tyd in Pärnu is in ‘n jeughostel ‘n blok of twee van die ou middestad af. Die bus parkeer in ‘n nou systraatjie en daar by die ingang van die hostel wag Ann, ons Estoniese gids. Ann is eintlik die kort weergawe van haar Estoniese naam, Annemaarje en sy is ‘n Engelse onderwyseres by ‘n plaaslike hoërskool. Elke koor wat aan die kompetisie deelneem het twee gidse wat permanent aan hulle sy sal bly vir die duur van die kompetisie. Alhoewel Ann aanvanklik baie jonk oorkom, vind ons later uit dat sy 35 is, getroud is en ‘n seuntjie van agt het. Die seuns is natuurlik baie meer geïnteresseerd in ons ander gids – Merike, ‘n blonde hoërskoolmeisie met ‘n vriendelike glimlag en uitstekende Engels. Ann fluister in ons oor dat Merike die topstudent by hulle hoërskool is.
Van die buitekant af lyk die jeughostel, Louna, ‘n bietjie vaal en vervalle, maar binne word ons aangenaam verras. Dit is heel onlangs gerestoureer en alles is skoon, netjies en nuut oorgedoen. My en Manlief se kamer is ruim en ons volwassenes deel almal ‘n badkamer aan die oorkant van die gang. Die seuns het die res van die badkamers tot hulle beskikking.
Veel tyd vir rondkyk of uitpak is daar egter nie, want die koor het net tien minute om vinnig te verklee voordat die bus ons na die repetisielokaal by ‘n skool moet neem. Daar stop die bus aan die agterkant van ‘n weereens half-verwaarloosde gebou waar hulle gou stemme kan opwarm en repeteer. Eers wil ek vir die halfuur net in die bus bly sit om my notas op datum te bring, maar na ‘n paar minute sien ek tot my verbasing hoe dit skielik buite donker begin raak. Dan breek ‘n donderstorm met mag en mening uit – ek het altyd gedog dis net in Suid-Afrika waar ons donderstorms op hierdie skaal van intensiteit en lawaai beleef, maar duidelik was ek verkeerd. Ek wil-wil net benoud begin raak, veral wanneer die seuns na nog so tien, vyftien minute almal terughol bus toe. Ann effens bekommerd noem dat hulle nie eintlik baie sulke donderstorms hier kry nie. Die hemele skeur behoorlik oop. (Ons sou die volgende oggend hoor dat ‘n orkaan groot skade in Tallinn veroorsaak het.)
Die bus veg behoorlik ‘n pad tussen die emmers vol reën deur na die kompetisielokaal – ‘n moderne kerk so agt of tien blokke verder. Daar aangekom vat Ann die seuns na ‘n groterige vertrek aan die agterkant van die kerk toe waar hulle moet wag tot dit hulle beurt is om te sing. Die ideaal sou natuurlik wees dat almal ten minste ‘n dag gehad het om asem te skep, maar ongelukkig kon dit nie so gebeur nie. My hart swel van trots wanneer dit uiteindelik hulle beurt is om op die verhoog te stap. ‘n Mens sou nooit raai dat hulle eintlik twee dae se reis en min slaap agter die blad het nie.
Soos altyd begin hulle eers met die kategorie vir ernstiger werke. Hier vind ons ook uit dat dit die enigste hoërskoolkoor is wat deelneem – al die ander kore is volwassenes van hoofsaaklik Estonië, ‘n land vir wie koorsang so deel is soos rugby en braaivleis vir Suid-Afrikaners.
Dan volg die ligter werke en Afrika-klanke – laasgenoemde gekombineer met ‘gumboot-danse’ waarvoor die groepie van agt seuns gisteraand nog op die bo-dek van die veerboot geoefen het. Hulle word met oorverdowende applous vanuit die gehoor se kant beloon, maar die beoordelaars se gesigte gee nie veel weg nie.
Dan is dit tyd om terug hostel toe te gaan en kort voor lank vibreer dit in die gange soos die seuns lag en tekere gaan, tussen die kamers rondloop en in die storte sing. Die chaperones maak ‘n laaste draai by al die kamers om seker te maak almal is daar en geholpe voordat ons self ook teen elfuur op ons beddens neerplons.
kokonne 
Oooo so klomp seuns is ‘n hand vol.
Ek het weer lekker gelees dankie
Gelukkig gedra hulle hulleself nogal goed met sulke trippies 🙂
Ek het gevind dat as mens deur die eerste nag is gaan dit sommer beter
Ai ek geniet dit baie!
Dankie dat jy laat weet dat jy lees!