Nice tot Barcelona, flamenco-danse en sangria…

Woensdag 18 Julie 2001.  Vandag is ons op pad uit Frankryk na Spanje en ons sal in Katelonië, met hulle hoofstad Barcelona, wees.  Eers ry ons kuslangs met die hoofweg wat afkyk op die see, strand, rotse en huisies ver onder. Verby Cannes draai die bus effens na die binneland toe en sien ons meer van die Provence-landskap hier in die suide van Frankryk. Ongelukkig is die meeste bekende plekke net name op groot borde omdat ons op die snelweg hou: Aix-en-Provence, dan Salon-de-Provence waar Nostredamus gebore is, Nimes, Montpellier,  dan weer parallel met die kuslyn en ‘n rits eksotiese dorpsname tot oor die grens tussen Frankryk en Spanje.

Die landskap op pad daarheen raak meer gelyk, met die berge wat heelwat kleiner vertoon omdat die hoofweë effens meer binneland se kant toe loop. Ek en Donna sit vandag in die tweedelaaste busbankie aan die linkerkant van die bus, reg voor die Australiese paartjie wat albei verkoue het en so hoes dat ek soms die haartjies op my arm voel ritsel. Ek sien behoorlik hoe die kieme deur die lug walm en na ‘n landingsplekkie soek…

Van die begin van die toer af het die mense om my siek geword – heel waarskynlik te wyte aan die lugversorgingstelsel.  Esther, wat langs Winnie sit het eerste siek geword en daarna het die kieme soos ‘n veldbrand versprei.  Winnie en Donna het albei deurgeloop, maar ek gaan die hele toer deur sonder om siek te word.  Seker omdat ek goed geïmmuniseer is deur die Australiese griepkieme wat ek twee weke voor die toer begin het gehad het.

Ken gee weer vir ons agtergrondsgeskiedenis en sê hoe gesteld hierdie mense daarop is dat hulle Kateloniërs is en nie Spanjaarde nie en dat hulle Katelonies praat, nie Spaans nie.  Soos altyd is die buitewyke van die stad niks indrukwekkends nie en lyk dit soos enige ander wêreldstad.  Die eerste kennismaking met Barcelona gee vir reis-vermoeide oë die indruk dat dit nie baie skoon is nie.  Ook hier het ons ‘n hotelverandering, maar toe Ken vir ons sê in watter hotel ons sou gebly het is ons maar dankbaar dat dit wel verander het.  Ons bly in die vierster hotel, Corcega, in Corcega straat, ‘n paar blokke van die Rambles af , Barcelona se bekendste straat.  Die stad is baie netjies uitgelê, met die Diagonal straat wat dit letterlik van die een kant na die ander in twee sny en die langste straat in die stad is.

Vanaand is die uitstappie-ervaring om flamenco-danse te gaan sien. Ek is nogal opgewonde daaroor, want ek onthou hoe romanties dit vir my as laerskoolkind was toe ek die eerste keer daarvan gelees het.  Die plek is in die hoofstraat en die bus laai ons reg voor die deur af.  Dis weer een van daardie restaurante wat klein van buite af lyk omdat dit lank en nou is. Binne-in is die vloere en mure pikswart, met rooi decor en die tafels is in groepies van drie of vier op verskillende vlakke sodat almal die verhogie in die middel teen die een muur kan sien.  Ek en Winnie land saam met Prakash en Sandy by die tafel verste van die verhoog af, reg in lyn daarmee.  Dis ‘n buffet-ete en ons gaan skep in, proe so ‘n ietsie van alles. Behalwe vir die groot verskeidenheid disse wat hulle aanbied, is daar ook verskillende drankies wat bedien word en Winnie sê dat ons hulle tradisionele drankie, Sangria, moet probeer.  Ons hou baie daarvan en dit herinner my aan ‘n koue weergawe van gluvein – ek is nie juis ‘n drank-ekspert nie, so die fynproewers sal heel moontlik van my verskil!  Later word die ligte gedoof en begin die flamencovertoning.  Ek kan egter niks sien nie en besluit om ‘n staanplek nader aan die verhoog te gaan soek. Henry en Sharon sien my staan en wys dat daar nog ‘n sitplek aan hulle tafel oop is.  Van daar af  kan ek mooi sien.  Die meisies lyk anders as wat ek myself voorgestel het – hulle is nie almal net donker nie, maar daar is ook ‘n paar met blonde hare en van hulle het ligte oë.  Die ligte in die res van die restaurant verdof en die kolligte fokus op die verhoog. Die sang is vir my vreemd, klink amper half Oosters met so ‘n ‘wobble’ daarin.  Dit, saam met die ritmiese handeklap en die kitare verleen ‘n besonderse atmosfeer.  Die dansers is absoluut uitstekend en daar is ‘n hele ry meisies van ses of sewe wat soms in ‘n groep en soms solo dans.  Daar is net twee mansdansers – ‘n jong outjie met ‘n absolute fier en regop houding en een wat effens ouer is.  Hulle beweeg met grasie, maar met perfekte tydsbereking en ‘n mens kan sien hoe almal heeltyd op mekaar ingestel is. Die mans is die middelpunt van omtrent elke dans en soms sonder hy ‘n meisie uit, wink haar nader om soos ‘n skoenlapper om ‘n broeiende swart blom te kom fladder terwyl die kastanjette skerp teen die meer vloeiende, meesleurende kitaarklanke klap.

Wat interessant omtrent die meisies is, is dat hulle nie almal noodwendig skraal is nie. Die mans lyk presies hoe ek my nog altyd Spaanse mans voorgestel het: donker met skouerlengte swart en soms effense krullerige hare. Almal se oë is vasgenael op die vertoning – skouspelagtig, met ‘n intimiteit wat die gehoor wil-wil uitsluit, maar aan die einde van elke stuk word ons met briljante glimlate en skitterende oë beloon.  Wanneer die ligte uiteindelik weer aangaan kry hulle ongelooflike applous. Tyd vir ‘n laaste happie van vele nageregte en dan kommandeer Ken ons weer op om terug hotel toe te gaan.