‘n Kleine wêreld ….

Die aarde het wit onder ‘n fyn lagie ryp gelê, nou-die-oggend toe ek die gordyne ooptrek om die daglig in te gooi. Yskoud, maar met die belofte van ‘n sonnige dag wat wag.

Ek het my kamera gegryp in die hoop dat ek ‘n paar tonele sou kon vaslê. Nes ‘n wafferse fotograaf, maar dié is ek tog nie. So vanuit die stotterende karretjie – onderdak is nie alkant-beskerming nie – ry ek stadig ‘n draai, op doek na die ideale foto, maar ek kry niks nie. Alles lyk dieselfde as so ‘n paar weke gelede se wit wêreld: koud en verlate… Toe kon ek wel ‘n foto of twee neem, maar nou is dit net ‘n herhaling van toe.

Hoe dikwels is ons lewens nie net ‘n herhaling nie! Dieselfde tonele, dieselfde gesprekke, dieselfde woorde waarmee ons kommunikeer.  Geskiedenis wat homself herhaal. Prediker wat sê daar is niks nuuts onder die son nie.

Kan die mense om ons ons nog verras deur onvoorspelbaar op te tree?  Kan ons onsself nog verras? Of is daar iewers in ons ‘n stemmetjie wat selfs met die eerste anderste optrede fluister: ek het gewéét dis wat jy gaan doen…

Half mistroostig minder stotterend kruip die tjorretjie om die laaste draai. Ek sug. My hande op die stuurwiel is yskoud. My tone ook, daar waar hulle by my ooptoonpantoffels uitloer. Ek draai links terug na my straatjie toe en kyk op na die hoekpaal waar die wyevisiespieël gemonteer is, die weerkaatsing van die son halfpad versluier deur die dun lagie ys wat nog daaraan klou.  Ek stop en neem ‘n foto van die beeld wat daar vasgevang is.

Agter my huis in die koek sit die drie hondjies in ‘n ry en bewe – dis die enigste stukkie sonkol hierdie tyd van die oggend, maar dis beter as die koue keramiekteëls in die kombuis. Die wêreld is nou vir hulle net daardie klein strokie son.

Wanneer ek later na my foto kyk, besef ek: die wêreld is inderdaad ‘n kleine plek, hier waar ons vasgevang in die oomblik leef.  Op die ou einde is dit ons keuse om wyer te kyk. Maar net as ons wil…